Budynek wybudowany w początkach XX w. dla Katolickiego Seminarium Nauczycielskiego był w latach 1920-1939 siedzibą Państwowego Seminarium Nauczycielskiego Męskiego. Po zakończeniu wojny w 1945 r. znajdował się w nim szpital wojskowy. Opuszczony w początkach grudnia tr. przez sowieckie wojsko gmach został przejęty przez Uniwersytet w tymczasowe użytkowanie. Prace remontowe rozpoczęły się natychmiast, i pomimo że ciągnęły się do maja 1946 r., zajęcia dydaktyczne odbywały się „wśród szklarzy i robotników”. Zniszczenia obiektu były tak duże (brak okien, drzwi, podłóg, zniszczone centralne ogrzewanie), że w całości oddano go do użytku dopiero na przełomie 1946/1947 r. Od początku był siedzibą katedr biologicznych, astronomicznych i fizycznych Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego (tzw. Collegium Physicum). W budynku znajdowały się trzy sale wykładowe, 59 pokoi zakładowych i dwa gospodarcze oraz, w obu skrzydłach, 11 mieszkań służbowych o 27 pokojach (m. in. mieszkali tu państwo Dziewulscy). W piwnicy umieszczono warsztaty, magazyny oraz pomieszczenia dla zwierząt doświadczalnych, a na strychu preparatornię i prosektorium. W 1948 r. na dachu budynku, w najwyższej części nad byłą szkolną kaplicą, zbudowano dla Zakładu Meteorologii i Klimatologii platformę, na której zainstalowano przyrządy meteorologiczne (solarigraf, anemograf i heliograf). Natomiast na dziedzińcu urządzono stację meteorologiczną.
W 1951 r. po podziale Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego na: Wydział Matematyki, Fizyki i Chemii oraz Wydział Biologii i Nauk o Ziemi w gmachu pozostali biolodzy. Kilka pokoi zajmowali także astronomowie (do 1975). Wówczas zmieniono także jego nazwę na Collegium Biologicum (czasem był nazywany także Collegium Przyrodniczym). W 1961 r. władze UMK i Wydziału starały się o uzyskanie od Miejskiej Rady Narodowej parceli położonej między ulicami: J. Fałata i J. Bema, na której miały być wybudowane nowe pomieszczenia dla zakładów wydziałowych. W latach 1965-1967 rozpatrywano możliwość dobudowania piętra, na którym planowano umieszczenie pracowni z komorą izotopową. Po wielu zabiegach w latach 1967–1970 powiększono kubaturę obiektu i nadbudowano czwartą kondygnację, na której umieszczono m. in. wspomnianą Pracownię Izotopową.
